Το ανίκητο και αδάμαστο θηρίο

Ούτε και οι καλύτεροι θηριοδαμαστές δε θα μπορούσαν να το δαμάσουν, κι άμα ξεφύγει και κυκλοφορήσει ελέυθερο; Ανίκητο, δεν παν να το κυνηγήσουν οι καλύτεροι κυνηγοί του κόσμου; Με κανένα τρόπο δε θα μπορέσουν να το νικήσουν και να το υποτάξουν. Επειδή όταν αφεθεί ελεύθερο, δε φτάνει που είναι και αδάμαστο, τότε πως να το περιορίσει κανείς;

Υπάρχει φυσικά μια υπερδύναμη που μπορεί όχι μόνο να το νικήσει, αλλά και να το δαμάσει, όμως πού είναι αυτή; Ποιά είναι κατ’αρχάς (όχι, δεν είναι οι Η.Π.Α.); Το θηρίο αυτό ποιό είναι κι όλας; (ναι, μ’αρέσει το μυστήριο, γι’αυτό πάντα βάζω αυτό το σύνδεσμο «Διαβάστε περισσότερα» κάτω από τις εισαγωγές μου, που σκοπίμως τις κάνω ασαφείς – Διαβάστε περισσότερα λοιπόν, να δούμε!)

Δε θα φλυαρήσω άλλο με εισαγωγές όμως τώρα... Είμαι κι εγώ κουρασμένος, περισσότερο λόγω της νυχτερινής ώρας που με πνίγουν οι σκέψεις οπόταν τέτοιες ώρες που βρίσκω κάποτε το κουράγιο να γράψω κάτι τις εδώ· κουρασμένος κι από τη ζωή, από τις πολλές και ταυτόχρονα λίγες εμπειρίες της μέχρι τώρα· κουρασμένος από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, την έλλειψη αισθημάτων τους, την έλλειψη της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης, της πίστης, της αγάπης... Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, ίσως και σχετικό φυσικά, αλλά νομίζω ότι ξεφεύγω τώρα· οι σκέψεις πολλές, οι λέξεις λίγες και πολύ φτωχές για να τις περιγράψουν.

Φλυάρησα όμως αρκετά, εν τέλει. Πάμε πίσω στο θηρίο. Το ανίκητο και αδάμαστο θηρίο (εκτός κι αν εμφανιστεί η υπερδύναμις στο προσκήνιο – όχι, δεν πρόκειται για τις Η.Π.Α. είπα!). Όλοι ξέρουμε για αυτό το θηρίο, όλοι μας το αντιμετωπίσαμε κατά καιρούς, κι άλλοι ακόμη ίσως να παλεύουν μαζί του (κι εγώ το παλεύω τώρα, αλλά προφανώς χάνω τη μάχη).

Αυτό το θηρίο κάνει την εμφάνισή του κυρίως τα βράδυα, είναι νυχτερινό βλέπετε. Κυνηγάει το βράδυ, επειδή του αρέσει οι πιθανότητες να είναι υπέρ του. Και κάτι τέτοια βράδυα, βράδυα που έχει την απόλυτη κυριαρχία και οι πιθανότητες είναι όλες υπέρ του, είναι που κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, επειδή δε μπορεί ούτε να ηττηθεί αλλα ούτε και να δαμαστεί.

Αχ... Αυτό το θηρίο δεν έχει ούτε χαίτη, ούτε ουρά, ούτε καν τρίχωμα. Δεν έχει μεγάλα και κοφτερά δόντια, ούτε και νύχια, τουλάχιστον όχι “εμφανισιακά”. Το μόνο που έχει και το χαρακτηρίζει άμεσα, εκτός από τη ζημιά που κάνει, είναι το όνομά του. Γένους θηλυκού. Η μοναξιά... Αυτό το ανίκητο και αδάμαστο θηρίο, που κάνει τη φωλιά του μέσα στην καρδιά μας και αρχίζει να κυνηγάει τα βράδυα την ίδια τη ψυχή μας. Υπάρχουν βράδυα που είναι πολύ πιο έντονη η παρουσία αυτού του θηρίου· βράδυα που καταφέρνει και αιχμαλωτίζει τη ψυχή μας και την κατασπαράζει...

Και μετά επιστρέφει στη φωλιά του, στην καρδιά... Και την κάνει το σπίτι του, τη φωλιά του, αράζει εκεί και παραμένει, και συνεχίζει κάθε βράδυ να κυνηγάει και να κατασπαράζει τα εσώτερα, επηρεάζοντας τα πάντα – τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις, τις ελπίδες, τα πάντα... Μέχρι και φυσικό πόνο προκαλεί, που τον νιώθει κανείς έντονα μέσα στην καρδιά του, ένα βάρος που ολοένα γίνεται και πιο αφόρητο, ένα βάρος στο στήθος που γίνεται ολοένα και πιο βαρύ... Πως να το αντέξει κανείς...;

Α, μα ναι, βεβαίως! Υπάρχει μια υπερδύναμη (όχι, ούτε η Ρωσσία είναι, ούτε η Κίνα, καμμία χώρα τελοσπάντων)  που μπορεί να το νικήσει αυτό το θηρίο και να το δαμάσει, και να το διώξει επιτέλους από την καρδιά...! Μα φυσικά, πρόκειται για την αγαπημένη μου υπερδύναμη, μια δύναμη που μπορεί να πολεμήσει τα πάντα και να αντιμετωπίσει την κάθε κατάσταση με θάρρος· την αγάπη!

Η αγάπη μπορεί να καταφέρει αυτό που δε θα κατάφερναν ούτε κι οι καλύτεροι θηριοδαμαστές και κυνηγοί του κόσμου ολόκληρου. Να υποτάξουν, να νικήσουν, να δαμάσουν και στο τέλος να διώξουν αυτό το θηρίο που ονομάζεται μοναξιά... Μόνο η αγάπη μπορεί να το καταφέρει, υπό οποιαδήποτε μορφή της· είτε πρόκειται για φιλική είτε για ερωτική είτε για κάποια άλλη μορφή. Μπορεί κάλλιστα να μην είναι μόνο “εισερχόμενη”, αλλά και “εξερχόμενη”, εννοώντας ότι κάποτε είναι αρκετή και η αγάπη που δίνουμε στους άλλους για να κάνει τη διαφορά (για μένα, πάντα) και να δώσει δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπιστεί το φοβερό αυτό θηρίο. Δύσκολα όμως, γιατι κάποτε αυτό εντείνει την παρουσία του ίδιου του θηρίου... Περίεργο πράγμα...

Είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς αυτό το θηρίο και το πως αντιμετωπίζεται με την αγάπη και μόνο, αλλά συνάμα είναι εύκολο να το κατανοήσει κάποιος διότι όλοι μας το νιώθουμε μέσα μας, ή τουλάχιστον το νιώσαμε σε κάποια φάση ή φάσεις της ζωής μας... Νιώθω πολύ φτηνός, προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω τις φτωχές λέξεις για να περιγράψω αυτήν την έννοια, τη μοναξιά που μας σκοτώνει τη ψυχή, αλλά και τους τυχερούς που βρήκαν την αγάπη, την πραγματική αγάπη, και που τους βοήθησε να την πολεμήσουν και να τη διώξουν από την καρδιά τους, ούτως ώστε να γίνει το νέο σπίτι της αγάπης... Πώς να το γράψω; Μάλλον λάθος σκέψεις προσπάθησα να αποτυπώσω στο γραπτό λόγο, μάλλον απέτυχα... Είναι τόσα πολλά τα αισθήματα που συνοδεύουν αυτές τις σκέψεις, ναι, απέτυχα να τα διατυπώσω.

Το συμπέρασμα ένα είναι. Φτάνει μονάχα να υπάρξει αυτή η αγάπη, να μπει άφοβα μέσα στη φωλιά αυτού του θηρίου και να το πολεμήσει, διώχνοντας το από την καρδιά... Είναι δύσκολο όμως να βρεθεί, εξαιρετικά δύσκολο. Ειδικά στις μέρες μας, που όλο και ψάχνουμε γι’αυτήν την αγάπη αλλά δε μπορούμε να τη βρούμε. Μας διαφεύγει, γλιστράει από τα χέρια μας, κάποτε λόγω των δικών μας πράξεων, κάποτε λόγω των πράξεων των άλλων, κάποτε λόγω της (καταραμένης) κοινωνίας...

Κάπου εδώ οι σκέψεις πολλαπλασιάστηκαν απότομα, αυξήθηκαν με εκθετικό ρυθμό, κι έχασα τον συνειρμό μου... Ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά είναι πολλά τα αισθήματα, κι έχω και το δικό μου θηρίο να πολεμήσω μέσα μου ακόμη, το παλεύω κι ας φαίνεται ότι χάνω προς το παρόν, δεν πειράζει... Η ουσία μία είναι: Μόνο η αγάπη μπορεί να τα καταφέρει, μόνο αυτή έχει σημασία, αυτή είναι η υπερδύναμη... Αχ και να τη βρίσκαμε τόσο εύκολα, την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη...