Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες...

… αντέχει κι άλλες μια καρδιά; Αν φτάσεις και πεις ένα πραγματικό «σ’ αγαπώ» – πραγματικό όμως – τότε αυτό σε στοιχειώνει για την υπόλοιπη σου ζωή. Περίεργη επιλογή λέξης, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει. Σε στοιχειώνει. Όταν χαρίζεις πραγματικά ένα κομμάτι της καρδιάς σου, πάει, χάθηκε, είναι δοσμένο για πάντα. Μένει για πάντα κατειλημμένο και δεν μπαίνει κανείς άλλος στη θέση του. Και έρχεται και σε στοιχειώνει όταν χάσεις τον ένοικό του από τη ζωή σου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για τον άλφα ή τον βήτα λόγο...

Έτσι πρέπει ούτως ή άλλως, το χαρίζεις αυτό το κομμάτι επειδή θέλεις να το χαρίσεις σε ένα άτομο, αυτό το μονάκριβο και ιδιαίτερο δώρο, που κάποιοι το σπαταλούν και το ξανεμίζουν στον αιθέρα, άλλοι το αγνοούν εντελώς, και ελάχιστοι το διαφυλάσσουν με την πρέπουσα προσοχή, σαν ένα πορσελάνινο (ή γυάλινο, το ίδιο μου κάνει!) αντικείμενο, τόσο εύθραυστο που χρειάζεται ειδική μεταχείριση.

Μάσκες

Μια φίλη, μου είχε πει κάποτε ότι, όταν με πρωτογνώρισε, η πρώτη εντύπωση που της είχα δώσει ήτανε πως ήμουν ένας μαλάκας, έτσι απλά (παρεμπιπτόντως, τώρα που το σκέφτομαι,  σ’ ευχαριστώ βρε φίλτατη, να ‘σαι καλά)…! Ακολούθως φυσικά, γνωριστήκαμε καλύτερα, μοιραστήκαμε προσωπικές σκέψεις και προβληματισμούς ο ένας με τον άλλον, κάναμε παρέα τέλος πάντων, και αναθεώρησε προφανώς, γι’ αυτό άλλωστε μου εκμυστηρεύτηκε αυτήν την πρώτη εντύπωση.

Δεν είχε άδικο όμως, γι’ αυτή την πρώτη εντύπωσή της… Όχι επειδή είμαι όντως μαλάκας (δε ξέρω, μπορεί και να είμαι, ζω με την ελπίδα ότι δεν είμαι πάντως), αλλά επειδή την τότε εποχή είχα κάνει προσπάθεια για να φαίνομαι με αυτόν τον τρόπο, με μια συμπεριφορά σαν να και δεν μ’ ένοιαζε τίποτα και κανένας, κάπως έτσι. Είχα βάλει κι εγώ μια μάσκα δηλαδή, όπως βάζουν όλοι στην τελική…