Μάσκες

Μια φίλη, μου είχε πει κάποτε ότι, όταν με πρωτογνώρισε, η πρώτη εντύπωση που της είχα δώσει ήτανε πως ήμουν ένας μαλάκας, έτσι απλά (παρεμπιπτόντως, τώρα που το σκέφτομαι,  σ’ ευχαριστώ βρε φίλτατη, να ‘σαι καλά)…! Ακολούθως φυσικά, γνωριστήκαμε καλύτερα, μοιραστήκαμε προσωπικές σκέψεις και προβληματισμούς ο ένας με τον άλλον, κάναμε παρέα τέλος πάντων, και αναθεώρησε προφανώς, γι’ αυτό άλλωστε μου εκμυστηρεύτηκε αυτήν την πρώτη εντύπωση.

Δεν είχε άδικο όμως, γι’ αυτή την πρώτη εντύπωσή της… Όχι επειδή είμαι όντως μαλάκας (δε ξέρω, μπορεί και να είμαι, ζω με την ελπίδα ότι δεν είμαι πάντως), αλλά επειδή την τότε εποχή είχα κάνει προσπάθεια για να φαίνομαι με αυτόν τον τρόπο, με μια συμπεριφορά σαν να και δεν μ’ ένοιαζε τίποτα και κανένας, κάπως έτσι. Είχα βάλει κι εγώ μια μάσκα δηλαδή, όπως βάζουν όλοι στην τελική…

Ο καθένας μας αφού, έχει μία μάσκα για την κάθε περίπτωση… Μάσκα του μαλάκα, για να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό και έτσι να τον προστατεύεις· μάσκα του αδιάφορου, για να κρύβεις τα αισθήματα σου κι έτσι να μην είσαι ευάλωτος· μάσκα του χαρούμενου, για να κρύβεις τον πόνο σου κι έτσι να αποφεύγεις το ρίσκο περισσότερου πόνου· μάσκα του δυνατού, για να κρύβεις τις αδυναμίες σου κι έτσι να καταφέρνεις να προχωράς στη ζωή· ακόμη και μάσκα τελείως διαφορετικού ανθρώπου, για να κάνεις και καμία (πρώτη) εντύπωση στο αντίθετο φύλο (εντάξει, αυτή τη μάσκα δύσκολα τη φοράς, δύσκολο να δείξεις εντελώς διαφορετικό άνθρωπο, παίζει ρόλο αφού κι ο χαρακτήρας – αυτός φαίνεται, όταν ο άλλος έχει τουλάχιστον την υπομονή να δει πίσω από τη μάσκα που σε προστατεύει).

Ναι, έτσι καταντήσαμε. Μάσκες παντού και πάντοτε, κι ύστερα αναρωτιέται κανείς γιατί δεν υπάρχει πλέον εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Όταν όλοι μας φοράμε μάσκες για την κάθε περίπτωση, τι περίμενες; Δύσκολο πράγμα να ρίξεις μια μάσκα και ταυτόχρονα ν’ ανοίξεις τη ψυχή σου σε κάποιον.

Δύσκολο, αλλά γίνεται φυσικά, μην τα ισοπεδώσω κι όλα. Και εμπιστοσύνη και χωρίς μάσκες, εννοείται. Απλώς κερδίζεται πολύ πιο δύσκολα αυτό το στάδιο (το στάδιο όπου πέφτουν οι μάσκες!) με τα σημερινά δεδομένα. Αλλά δε θέλω να μπλέξω την εμπιστοσύνη τώρα, είναι μεγάλο θέμα (αν και η αλήθεια είναι ότι συνδέονται άμεσα, οι μάσκες με την εμπιστοσύνη προς ένα πρόσωπο, οποιοδήποτε). Τις μάσκες σκέφτομαι τώρα και αντιλαμβάνομαι ότι τις χρησιμοποιώ κι εγώ στην τελική, μετά από τόσες εμπειρίες μέχρι τώρα, ή πιο ξεκάθαρα, μετά από τόσες πληγές.

Ευτυχώς που δεν τις χρησιμοποιούμε και συνέχεια, αλλιώς θα τρελαινόμασταν…  Δίπλα σε δικούς μας ανθρώπους τις βγάζουμε κι έτσι αναπαύεται και λίγο το πρόσωπό μας. Είναι γεγονός ότι η μάσκα του χαρούμενου για παράδειγμα, σου προκαλεί και φυσικό πόνο, στους μύες του προσώπου όταν χαμογελάς συνέχεια!

Μάσκες για να μας προστατεύουν… Πάντα στην άμυνα δηλαδή, εκεί είμαστε, σ’ αυτό το σημείο. Μήπως, αντί για μάσκες, είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε ολόσωμες πανοπλίες; Υπάρχουν και τέτοια φυσικά, άνθρωποι που σηκώνουν τόσο ψηλά τείχη γύρω τους, που είναι σαν πανοπλία. Αυτά τα τείχη είναι σπέσιαλ που λέμε, προστατεύουν από τα πάντα και είναι και παντός καιρού και εδάφους (οποτεδήποτε και οπουδήποτε δηλαδή)!

Θυμάμαι είχα βγάλει σχετικά νωρίς τη μάσκα του μαλάκα τότε, δεν μου πήγαινε άλλωστε, δεν την άντεχα κιόλας, ήταν κακάσχημη. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν ορισμένοι και την έχουν συνέχεια πάνω τους. Φυσικά, μπορεί να μην πρόκειται για μάσκα σε ορισμένους, αλλά εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι.

Τώρα νομίζω η μάσκα που βάζω είναι ένα μείγμα· μείγμα χαρούμενου, αδιάφορου, ίσως και λίγο δυνατού. Πιστεύω για την ώρα δε θα σηκώσω τείχη, μου φτάνει μια μάσκα. Όσο βαριά κι αν είναι αυτή. Θα την υπομείνω γιατί έχω την ψευδαίσθηση – ναι, ψευδαίσθηση είναι – ότι με προστατεύει…