Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες...

… αντέχει κι άλλες μια καρδιά; Αν φτάσεις και πεις ένα πραγματικό «σ’ αγαπώ» – πραγματικό όμως – τότε αυτό σε στοιχειώνει για την υπόλοιπη σου ζωή. Περίεργη επιλογή λέξης, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει. Σε στοιχειώνει. Όταν χαρίζεις πραγματικά ένα κομμάτι της καρδιάς σου, πάει, χάθηκε, είναι δοσμένο για πάντα. Μένει για πάντα κατειλημμένο και δεν μπαίνει κανείς άλλος στη θέση του. Και έρχεται και σε στοιχειώνει όταν χάσεις τον ένοικό του από τη ζωή σου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για τον άλφα ή τον βήτα λόγο...

Έτσι πρέπει ούτως ή άλλως, το χαρίζεις αυτό το κομμάτι επειδή θέλεις να το χαρίσεις σε ένα άτομο, αυτό το μονάκριβο και ιδιαίτερο δώρο, που κάποιοι το σπαταλούν και το ξανεμίζουν στον αιθέρα, άλλοι το αγνοούν εντελώς, και ελάχιστοι το διαφυλάσσουν με την πρέπουσα προσοχή, σαν ένα πορσελάνινο (ή γυάλινο, το ίδιο μου κάνει!) αντικείμενο, τόσο εύθραυστο που χρειάζεται ειδική μεταχείριση.

Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες… πόσες να αντέξει μια καρδιά; Πόσα κομμάτια να χαρίσει κανείς και μετά να βλέπει τα πρόσωπα που τα καταλαμβάνουν να εξαφανίζονται δια προσώπου γης; Αλλά εντάξει, έτσι είναι αν φτάσεις και πεις το πραγματικό το «σ’ αγαπώ», θα σε στοιχειώνει με αυτό τον τρόπο. Ας είναι. Φτάνει που το ένιωσες. Φτάνει που ήτανε πραγματικό κι όχι από αυτά τα ψεύτικα που τα πετάνε από δω κι από κει με την ίδια ευκολία με την οποία ρίχνουνε το «γεια» και το «αντίο».

Το πραγματικό… Ποιό είναι το πραγματικό; Πώς το ξεχωρίζεις; Μπας κι είναι αυτό για το οποίο όσος καιρός κι αν περάσει, απλώς μένει εκεί; Και τολμώ να πω, μεγαλώνει; Αυτό το «σ’ αγαπώ», ναι, μάλλον έτσι θα ‘ναι, το πραγματικό είναι όταν μένει και μεγαλώνει κιόλας (το αίσθημά του), όσος καιρός κι αν έχει περάσει, όποιες καταστάσεις κι αν προηγήθηκαν, ότι κι αν έχει συμβεί. Αυτό θα ‘ναι, υποθέτω…

Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες… πόσες χωράς ακόμα, καρδιά μου;  Αφού η αγάπη μία είναι, κι απλώς έχει πολλές μορφές, κι άμα τη νιώσεις και την εκδηλώσεις, σε στοιχειώνει την υπόλοιπη σου ζωή, χωράνε πολλές; Εκτός κι αν είσαι τυχερός κι είναι η τελευταία. Πού τέτοια τύχη; Υπάρχουν και τέτοια, πάντα προσπαθώ να το σκέφτομαι αυτό, δεν είναι όλα μαύρα (χμ, μεγάλη προσπάθεια κάνω), αλλά είναι άλλο θέμα αυτό.

Σε στοιχειώνει λοιπόν, γιατί έτσι είναι κι η αγάπη. Να θέλεις το καλό του άλλου κι ας μην είναι μαζί σου. Να πονάς για τον άλλο από απόσταση, να τον νοιάζεσαι κι ας μην το ξέρει, να μαθαίνεις νέα του (όσο λίγα κι αν είναι) για να ηρεμήσεις γνωρίζοντας ότι είναι καλά κι ας είναι μακριά σου. Στην πραγματικότητα ποτέ δε θα είναι μακριά σου φυσικά, αφού το χάρισες το κομματάκι της καρδιάς, εκεί θα είναι πάντοτε, μέσα σου, δε φεύγει ποτέ.

Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες… σε πόσα κομμάτια μπορεί να χωριστεί η καρδιά στην τελική; Αυτά που δόθηκαν, πάνε, είναι δοσμένα και δεν υπάρχουν επιστροφές, ακόμη και στις περιπτώσεις που ο άλλος που το έλαβε δεν το πήρε καν χαμπάρι. Έτσι είναι η αγάπη, δεν υπάρχουν επιστροφές κομματιών καρδιάς. Το ‘δωσες το ‘χασες μια φάση, αν και εντάξει, δεν είναι χαμένο. Ποτέ δεν είναι χαμένο αν είναι πραγματικό, διότι για τουλάχιστον την πλευρά σου, θα μείνει για πάντοτε εκεί, ποτέ δε σβήνει. Αυτό που ίσως να γίνεται, είναι να υπάρξει ένα ανεπίσημο «αντίο», για να μπορέσει να δοθεί μετέπειτα ένα ακόμη κομματάκι κάπου αλλού (αν υπάρχει χώρος για μια ακόμη αγάπη δηλαδή).

Αυτό το «αντίο»… Λες ποτέ αντίο σε μια τέτοια αγάπη;  Ίσως απλώς να αποδέχεσαι αυτήν την πτυχή της αγάπης και να την ενστερνίζεσαι  όπως θα έπρεπε. Να αποζητάς το καλύτερο δηλαδή, για το άτομο το οποίο ένιωσες αυτή την αγάπη. Το καλύτερο του άλλου, δε σημαίνει και το καλύτερο για σένα. Γι’ αυτό σε στοιχειώνει άλλωστε και σου προκαλεί φυσικό πόνο μέσα στην καρδιά. Πόνο για τη δική σου και μόνο απώλεια, την απουσία του άλλου από τη ζωή σου, έστω κι αν θα είναι μέσα σου για πάντα.

Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες… ωσότου αντέχεις, καρδιά μου.