Ο κόσμος σας κι ο δικός μου...

Αυτός ο κόσμος σας μου πληγώνει τη ψυχή... Γέμισε ηθοποιούς κι υποκριτές, γι’ αυτό κι εγώ φεύγω απ’ τον δικό σας και θα φτιάξω τον δικό μου κόσμο για να ζω μέσα του...

Στον δικό σας κόσμο για να ζήσει κανείς, θα πρέπει να υποκρίνεται συνεχώς... Να υποκρίνεται ότι είναι ένα κάποιο άλλο πρόσωπο και να ακολουθεί τις κοινές αντιλήψεις για να μη φανεί ότι ξεχωρίζει, μπας και αποκλειστεί από το όλο σύνολο. Θα πρέπει να λέει ψέματα στους άλλους αλλά και στον εαυτό του, στην καρδιά του, στη ψυχή του, απλώς και μόνο για να ξεγελαστεί ο ίδιος και να νομίζει ότι ζει. Επιβάλλεται να ακολουθεί τους τύπους και να συμπεριφέρεται όπως όλοι οι υπόλοιποι. Να είναι ηθοποιός και να παίζει τα παιχνίδια που πρέπει, γιατι αυτός είναι ο σωστός τρόπος προφανώς· το να υποκρίνετα και να είναι ανειλικρινής απλά και μόνο για να παίξει ένα παιχνίδι με τις ψυχές των άλλων ανθρώπων. Να ακολουθεί το δρόμο που του δείχνουν οι υπόλοιποι, κι όχι το δρόμο που θα ήθελε να ακολουθήσει ο ίδιος, έτσι, επειδή αυτός είναι ο σωστός κατά τους άλλους. Θα πρέπει να κοροϊδεύει τους άλλους, να τους δίνει ψεύτικες ελπίδες, να δείχνει ψεύτικα συναισθήματα, έπειτα να κρύβεται πίσω από μια μάσκα και να αμύνεται συνεχώς. Θα πρέπει να ενστερνιστεί τη ρουτίνα των υπολοίπων, να πηγαίνει δηλαδή στη δουλειά του το πρωί και να υποκρίνεται, ακολούθως να πηγαίνει στο σπίτι και να υποκρίνεται κι εκεί, και το βράδυ να βγαίνει έξω για την τυπική “διασκέδαση” και ας υποκρίνεται κι εκεί. Αυτά και άλλα τόσα θα πρέπει να κάνει κανείς, για να ζήσει στον δικό σας κόσμο...

Στον δικό μου κόσμο που θα φτιάξω για να ζω, δεν θα υπάρχουν προϋποθέσεις για να ζει κανείς, εκτός από μία ίσως· απλή, ξεκάθαρη, ειλικρινή... Το να είναι κανείς άνθρωπος πραγματικός, με οτιδήποτε συνεπάγεται από αυτό, όπως το να είναι σωστός και ειλικρινής απέναντι στους άλλους, να σέβεται τα αισθήματα των άλλων αλλά και τα δικά του και κατ’ επέκταση, να ακολουθεί το δρόμο που του δείχνει η καρδιά και η ψυχή του, κι όχι κάποιο γενικό μονοπάτι που θεωρούν σωστό κάποιοι άλλοι γι’αυτόν και για τους υπόλοιπους. Το να μην παίζει παιχνίδια και να είναι ευθύς με τον άλλον. Το να μην χρειάζεται ποτέ να κρυφτεί πίσω από ένα προσωπείο και να υποκριθεί, αλλά να είναι ο εαυτός του δίχως κανένα φόβο ή ενδοιασμό. Το να μην ακολουθεί τους τύπους, μόνο και μόνο για να τους ακολουθεί. Το να είναι άνθρωπος...

Κι αν ο κόσμος μου ανήκει τελικά μονάχα στη σφαίρα της φαντασίας μου, ας είναι. Μόνος μου θα ζω εκεί και μόνος μου θα υπομένω καρτερικά... Αλλά αν είν’ κι ο κόσμος σου ο προσωπικός παρόμοιος με τον δικό μου, έλα να τον ενώσουμε, μπας και αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο τον δικό τους, μπας και ζήσουμε όλοι σαν άνθρωποι επιτέλους... Μπας και καταφέρουμε να κάνουμε αυτό που διάβασα πρόσφατα σε μια ανάρτηση ενός αγαπημένου μου ανθρώπου: «έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε μωρό μου...»