Μια χρονομηχανή, παρακαλώ...!

Και τι δε θα ‘δινα για μια χρονομηχανή, για να με πάρει πίσω στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου· ναι, για να τις αλλάξω... Στις σημαντικές και κρίσιμες στιγμές, όπου μια λάθος απόφαση – κίνηση – αντίδραση όρισε την μετέπειτα πορεία στη ζωή.

Κι αν υπήρχε μια τέτοια χρονομηχανή, δε θα μου αρκούσε. Δε θέλω απλά να γυρίσω στο χρόνο και να ζήσω ξανά τις ίδιες στιγμές, διότι, πολύ απλούστατα, η ιστορία θα επαναλαμβανόταν· οι ίδιες αποφάσεις – κινήσεις – αντιδράσεις  θα λάμβαναν μέρος και η μετέπειτα πορεία; Η ίδια και απαράλλακτη θα παρέμενε, και θα καθηλωνόμουν σαν σε μια καρέκλα ενός κινηματογράφου, αναγκασμένος να παρακολουθήσω ξανά τα ίδια, δηλαδή την ταινία “Η ζωή μου: ακολουθώντας την ίδια πορεία” (ή κάτι τέτοιο έστω).

Όχι, δε θα μου αρκούσε. Θα ήθελα ναι μεν να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να ξαναζήσω κάποιες στιγμές, τις σημαντικές και κρίσιμες – ω, πολύ κρίσιμες! – στιγμές, αλλά θα ήθελα να το κάνω αυτό υπό έναν και απαράβατο όρο· το να έχω τις εμπειρίες που μάζεψα μέχρι τώρα στη ζωή μου. Κι είναι αυτό που εύχονται όλοι, όταν διανύουν κάποια ταραχώδη περίοδο της ζωής τους και αγναντεύουν, αντί μπροστά στο μέλλον, πίσω στο παρελθόν, έτσι δεν είναι; Κι είναι εδώ που τα πράγματα είναι συνάμα τρομερά περίπλοκα όσο και απλά.

Καταντούν περίπλοκα, διότι είναι αυτές οι ίδιες οι αποφάσεις – κινήσεις – αντιδράσεις σ’εκείνες τις κρίσιμες στιγμές της ζωής, που διαμόρφωσαν τον κάθε χαρακτήρα, τον άνθρωπο που βλέπουμε κάθε μέρα μέσα στον καθρέφτη. Ο αντίκτυπος τους αποτελούν τις λεγόμενες εμπειρίες ζωής, που μας ολοκληρώνει ως ανθρώπους, ως ακέραιους χαρακτήρες. Κι αν τις αλλάζαμε τις αποφάσεις – κινήσεις – αντιδράσεις αυτές, τότε τι θα γινόταν; Κανείς δε θα ήξερε να πει με σιγουριά, ούτε καν οι ίδιοι οι άνθρωποι τους οποίους αφορούσαν. Το μόνο σίγουρο είναι – και είναι όντως σίγουρο – πως δε θα ήταν ποτέ ξανά οι ίδιοι με τους σημερινούς ανθρώπους, δε θα έμοιαζαν καθόλου στο χαρακτήρα του σήμερα.

Αλλά τα πράγματα είναι και ταυτόχρονα απλά. Αν κάποιος γύριζε πίσω στο χρόνο και αυτή τη φορά λάμβανε μέρος μια “σωστή” απόφαση – κίνηση – αντίδραση, τότε απλούστατα σε μια επόμενη σημαντική και κρίσιμη στιγμή της ζωής, δε θα είχε την απαραίτητη προηγούμενη εμπειρία για να αντιμετωπίσει σωστά την οποιαδήποτε κατάσταση που θα υπήρχε, κι έτσι κάποιες άλλες λάθος αποφάσεις – κινήσεις – αντιδράσεις θα υπήρχαν, καθώς και αργότερα, μια παρόμοια ευχή για την ύπαρξη μιας χρονομηχανής...

Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας μου φαίνεται τελικά το θέμα (αν εξαιρέσω και το προφανές στοιχείο, δηλαδή την ύπαρξη μιας χρονομηχανής!), όπου συχνά αναφέρουν όρους όπως “χρονικό παράδοξο” και “παράλληλο σύμπαν”.

Μια χρονομηχανή, παρακαλώ...! Μια παράκληση που έκανα αμέτρητες φορές, αγναντεύοντας πίσω στο παρελθόν και συγκεκριμένα στα λάθη του παρελθόντος, σε αυτές τις πολλές εμπειρίες που κάποτε εύχομαι να μην τις είχα και τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετικό δρόμο.

Μήπως όμως το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο; Το ρίσκο αυτό είναι το να χαθεί ο χαρακτήρας που σφυρηλατήθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από αυτές τις εμπειρίες ζωής – μέσα από τον αντίκτυπο (στην πορεία της ζωής) κάποιων λάθος αποφάσεων – κινήσεων – αντιδράσεων. Μήπως είναι μη αποδεκτό το ρίσκο;

Θα πρέπει να απαντήσω πως το ρίσκο είναι όντως πολύ μεγάλο και μη αποδεκτό. Φυσικά, σ’αυτήν την απάντηση σίγουρα παίζει ρόλο και η συνειδητοποίηση ότι μια τέτοια χρονομηχανή δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, τουλάχιστον στις μέρες μας...! Αλλά στην καρδιά μου (αυτή είναι που αγναντεύει πίσω στο παρελθόν και τα λάθη του) αυτό δε θα το πω· θα της πω μονάχα ότι η απάντησή μου βασίζεται (κάπως) στο κλισέ «Ποτέ μην μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά μόνο για κάτι που δεν έχεις κάνει...», έστω κι αν εκ των υστέρων φάνηκε πως ήταν μια λάθος απόφαση – κίνηση – αντίδραση.

«Τουλάχιστον υπήρξε εκείνη η σημαντική και κρίσιμη στιγμή, και το επακόλουθο της αφομοιώθηκε από τον χαρακτήρα ως μια εμπειρία ζωής· που αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι υπήρξε ζωή, καρδιά μου... Κι αυτό ειναι το πιο σημαντικό απ’όλα!», θα της πω, ελπίζοντας να την καθησυχάσω...