Ότι αξίζει...

...πονάει, κι είναι δύσκολο... Πολύ δύσκολο, μπορώ να πω... Ανέφικτο να το αποκτήσεις, μπορώ να πω... Παράλογο να το κυνηγήσεις όταν αυτό τρέχει συνέχεια προς την αντίθετη κατεύθυνση με μεγαλύτερη ταχύτητα, μπορώ να πω...

Μόνο μία είναι αρκετή...

Μόνο μία τι; Και σε τι χρειάζεται και είναι αρκετή; Μόνο μία είναι αρκετή... Μήπως πρόκειται για σπαζοκεφαλιά; Για να το σκεφτούμε καλύτερα... Είναι μία· μόνο μία (όχι, δεν είναι η ονειρεμένη φρουτοπία)· και είναι αρκετή... Μία ώρα; Μία μέρα; Μία βδομάδα; Μπα... Δεν πρόκειται για χρόνο, το νιώθω μέσα μου. Αποκλείεται να αφορά το χρόνο, γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος, τρέχει συνέχεια και δε σταματάει για τον κανέναν, όσο και να τον παρακαλάμε να μας κάνει τη χάρη να σταματήσει για λίγο, μπας κι απολαύσουμε μια στιγμή ανάπαυλας στη ζωή. Κι ούτως ή άλλως, σε τι θα ήταν αρκετή μία ώρα ή μία μέρα ή μία βδομάδα; Κάτι μου διαφεύγει...

Μία τι; Χμμμ... Και θα πρέπει να χρειάζεται κάπου, και μόνο μία είναι αρκετή... Μία κουβέντα; Ή ίσως μία σκέψη; Χμμμ... Νομίζω πως πλησιάζω κάπως, αλλά ακόμα χρειάζονται πολλές σκέψεις για να καταλήξω, άρα... Μία σκέψη δεν είναι αρκετή! Χρειάζεται, βεβαίως, αλλά αρκετή δεν είναι, όσο σημαντική κι αν είναι. Μία ψυχή ίσως; Είναι σίγουρα αρκετή, για τον καθένα μας, και είναι και μόνο μία! Αλλά όχι, δεν είναι η ψυχή, αν και το νιώθω μέσα μου ότι πλησιάζω στην πολυπόθητη απάντηση.

Πανσέληνος

Πανσέληνος απόψε... Ίσως κάποια όνειρα να γίνουν επιτέλους πραγματικότητα απόψε. Άλλωστε, τόσο πολύ περίμεναν κάποιαν πανσέληνο για να πραγματοποιηθούν, καιρός ήταν...

Άλλα ενδεχομένως να χαθούν, όχι ακριβώς μ’αυτήν την έννοια ευτυχώς. Έχοντας χάσει όμως και την τελευταία ελπίδα τους για πραγματοποίηση, παίρνουν την τελική απόφαση να επιβιβαστούν στο φεγγάρι και να αρχίσουν το μεγάλο τους ταξίδι προς τα αστέρια, όπου και θα παραμείνουν, απραγματοποίητα, ανολοκλήρωτα, όχι όμως και ξεχασμένα...

Πώς;

Hans Zimmer & Lisa Gerrard - Sorrow - Gladiator OST

Παίξτε το κομμάτι, και ακούγοντάς το, διαβάστε εξαιρετικά αργά αλλά σταθερά...

Ξεκινώντας... Πώς μετράς την παρουσία...; Πώς μετράς τη χαρά...; Πώς μετράς την ευτυχία...;

Πώς μετράς την αγάπη...; Και τα φτερά που δίνει στην καρδιά...;

Τελειώνοντας... Πώς μετράς την απουσία...; Πώς μετράς τη λύπη...; Πώς μετράς τη θλίψη...;
Πώς μετράς την αδιαφορία...; Και τα κομμάτια μιας σπασμένης καρδιάς...;

Ο μικρός πρίγκηπας

Σήμερα μπήκα σ’ένα βιβλιοπωλείο και ζήτησα να πάρω το βιβλίο “Ο Μικρός Πρίγκηπας”, του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Η κοπέλα, υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο, με ρώτησε, «Για μικρούς ή για μεγάλους;». Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν το είχα ξανακούσει αυτό το βιβλίο, αλλά η φίλη, η οποία μου το πρότεινε, μου είχε πει πως «όταν το πρωτοδείς θα νομίσεις ότι είναι παιδικό». Στη συνέχεια έμαθα ότι όντως συγκαταλέγεται στα παιδικά βιβλία. Προτρέχω όμως τώρα, ας τα πάρω με τη σειρά που έγιναν.

Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη τη στιγμή, αλλά ένιωσα κάπως άβολα. Ίσως να αντιλήφθηκα το πόσο γελοίο θα φαινόταν σε κάποιο τρίτο πρόσωπο εάν παρακολουθούσε τη συζήτηση από την αρχή. Γιατί γελοίο; Δεν ξέρω πως μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Επειδή μάλλον θα άκουγε τη συζήτηση και δε θα μπορούσε να συνδέσει την εικόνα που ήταν μπροστά του; Πως να συνδέσει κανείς την εικόνα ενός άντρα, με ίσως “τρομακτικό” παρουσιαστικό – διότι εδώ κι ενάμιση μήνα, το πρόσωπο μου είναι απαγορευτική ζώνη για το οποιοδήποτε ξυράφι ή την οποιαδήποτε ξυριστική μηχανή – με τα λόγια «Θέλω να πάρω τον μικρό πρίγκηπα»;

Και οι άντρες κλαίνε...

Σύμφωνα με το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του αξιότιμου κ. Γ. Μπαμπινιώτη,  μία εκ των σημασιών της λέξης “άντρας”, είναι η εξής: Αυτός που εναρμονίζεται με τα κοινωνικά στερεότυπα για την αρσενική συμπεριφορά και στάση ζωής· κυρίως ο γενναίος, ο ειλικρινής, ο ευθύς, ο έντιμος, ο φιλότιμος, ο αποφασιστικός: έρχονται δύσκολες στιγμές και πρέπει να φανείς άντρας· δεν πρέπει να λυγίσεις!

Ποιός στο καλό όρισε αυτά τα στερεότυπα; Α ναι, η κοινωνία. Απολογούμαι, ξεχάστηκα, μόλις τώρα το αντέγραψα από το λεξικό. Αφού το γράφει στη σημασία της λέξης “άντρας” του λεξικού, κάτι θα ξέρει κι αυτός ο Μπαμπινιώτης. Αφού, όταν ήμασταν στο σχολείο στην 3^η λυκείου, μας ανάγκαζαν να το αγοράσουμε αυτό το λεξικό (και το έχω ακόμη, σε άριστη κατάσταση, πολύ ελαφρώς χρησιμοποιημένο, πάρα πολύ ελαφρώς), για να τα πάμε καλά στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στις εισαγωγικές εξετάσεις των Ανωτέρων και Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (σαμπώς και έχει διαφορά πλέον το γεγονός αν σπούδασες σε κάποιο ΑΑΕΙ της Ελλάδας ή της Κύπρου, ή αν σπούδασες στο οποιοδήποτε κολλέγιο της Κύπρου ή του εξωτερικού – μια άλλη φορά το συζητάμε). Άρα μάλλον δίκιο έχει το λεξικό, σωστή θα’ναι η σημασία της λέξης “άντρας” που δίνει.

Ένας πρίγκηπας έχασε το δρόμο...

Στην εποχή που ζούμε, έχουμε πολλά βοηθήματα, είτε απλά είτε περίπλοκα τεχνολογικά, για να μας βοηθούν να βρίσκουμε το δρόμο μας. Από τα πλέον παλιά, όπως τα ίδια τ’αστέρια, μέχρι και πιο σύγχρονα, πυξίδες, χάρτες - online και μη -, συστήματα GPS και πιθανότατα ένα σωρό άλλα που εγώ ο ίδιος δε γνωρίζω. Πώς γίνεται, λοιπόν, κάποιος να χάσει το δρόμο; Μάλλον απίθανο μου φαίνεται στη σήμερον εποχή. Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

«Καλά,», θα μπορούσε να πει κανείς, «υπάρχουν πρίγκηπες στις μέρες μας;» ή αν δανειστώ μια φράση των Πυξ Λαξ από το τραγούδι “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;”, βάζοντας τους πρίγκηπες στη θέση των χρυσόψαρων, «Υπάρχουν πρίγκηπες εδώ; Απάντησέ μου» (το ακούω αυτή τη στιγμή, γι’αυτό είμαι επηρεασμένος). Και όντως,  αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, απλούστατα διότι αν δεν υπάρχουν πρίγκηπες, τότε κανένας δεν έχασε το δρόμο του, ή τουλάχιστον κανένας πρίγκηπας δεν έχασε το δρόμο του. Την απάντηση ακόμη δεν την έχω όμως, άρα ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.