Μόνο μία είναι αρκετή...

Μόνο μία τι; Και σε τι χρειάζεται και είναι αρκετή; Μόνο μία είναι αρκετή... Μήπως πρόκειται για σπαζοκεφαλιά; Για να το σκεφτούμε καλύτερα... Είναι μία· μόνο μία (όχι, δεν είναι η ονειρεμένη φρουτοπία)· και είναι αρκετή... Μία ώρα; Μία μέρα; Μία βδομάδα; Μπα... Δεν πρόκειται για χρόνο, το νιώθω μέσα μου. Αποκλείεται να αφορά το χρόνο, γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος, τρέχει συνέχεια και δε σταματάει για τον κανέναν, όσο και να τον παρακαλάμε να μας κάνει τη χάρη να σταματήσει για λίγο, μπας κι απολαύσουμε μια στιγμή ανάπαυλας στη ζωή. Κι ούτως ή άλλως, σε τι θα ήταν αρκετή μία ώρα ή μία μέρα ή μία βδομάδα; Κάτι μου διαφεύγει...

Μία τι; Χμμμ... Και θα πρέπει να χρειάζεται κάπου, και μόνο μία είναι αρκετή... Μία κουβέντα; Ή ίσως μία σκέψη; Χμμμ... Νομίζω πως πλησιάζω κάπως, αλλά ακόμα χρειάζονται πολλές σκέψεις για να καταλήξω, άρα... Μία σκέψη δεν είναι αρκετή! Χρειάζεται, βεβαίως, αλλά αρκετή δεν είναι, όσο σημαντική κι αν είναι. Μία ψυχή ίσως; Είναι σίγουρα αρκετή, για τον καθένα μας, και είναι και μόνο μία! Αλλά όχι, δεν είναι η ψυχή, αν και το νιώθω μέσα μου ότι πλησιάζω στην πολυπόθητη απάντηση.

Μπας και πρόκειται για την καρδιά; Μία έχουμε, είναι αρκετή και χρειάζεται προφανώς σε όλους (αν και μερικοί σ’αυτή τη ζωή, την βάζουν στην κατάψυξη – ίσως αυτοί να μην την χρειάζονται, αν και πολύ το αμφιβάλλω! Άλλωστε, ότι καταψύξεις, μπορείς και να αποψύξεις – εκτός δηλαδή κι αν προλάβει να χαλάσει). Πλησιάζω όμως, το νιώθω ότι έχει να κάνει με την καρδιά, αλλά δεν είναι αυτή... ΑΑΑ!!! Η αγάπη; Είναι μία, ως έννοια έστω, με ποικίλες μορφές. Είναι αρκετή όμως; Κάποτε ίσως να ήταν· στις εποχές των ιπποτών και των πριγκήπων, της αγνότητας και της ευαισθησίας, του ρομαντισμού και της θυσίας. Τώρα όμως, στη δική μας εξελιγμένη κοινωνία, δυστυχώς δεν είναι... Χάσαμε κι από εδώ...

Είμαι κοντά όμως! Πολύ κοντά! Ίσως να έχει να κάνει και με την καρδιά και με την αγάπη. Αφού το νιώθω, και άλλωστε, είχα θυμηθεί τις προάλλες την απάντηση σ’αυτή τη σπαζοκεφαλιά, εάν πρόκειται για σπαζοκεφαλιά δηλαδή. Τι μου συνέβη τις προάλλες και κατάφερα να βρω την απάντηση; Ίσως να πρέπει να ξαναζήσω εκείνα τα γεγονότα μέσα στο μυαλό μου, για να θυμηθώ...

Ένα βράδυ ήμουνα εκτός σπιτιού (το πού και το γιατί δεν έχουν σημασία), με ένα φίλο και μια φίλη. Κι εκεί που στεκόμουνα, χωρίς κανένα εμφανή λόγο, η φίλη μου γυρίζει και με ρωτάει «Να σου δώσω μια αγκαλιά;». Ίσως να σάστισα λιγάκι, αλλά δεν είχα κάποιο λόγο για ν’αρνηθώ, κι έτσι απλά, απάντησα καταφατικά. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα να με κατακλύζει ένα υπέροχο συναίσθημα, μια αίσθηση ασφάλειας, μια μεταφορά ζεστασιάς από εκείνην προς εμένα, και ένα σωρό άλλα που δεν μπορώ να περιγράψω και ίσως κι όλας να μην έχω τη δύναμη να τα περιγράψω.

Κατάλαβα εκείνη τη στιγμή γιατί μου πρόσφερε εκείνην την αγκαλιά. Δεν ήμουνα ποτέ καλός στο να κρύβω το τι νιώθει η καρδιά μου, αντικατοπτρίζεται, σχεδόν πάντα, ξεκάθαρα στο πρόσωπό μου και στις κινήσεις μου. Κι εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου ήταν πολύ βαριά, γεμάτη θλίψη, παράπονο, κούραση κι απελπισία. «Δεν μπορείς ν’αρχίσεις καν να φαντάζεσαι πόσο πολύ χρειαζόμουνα αυτήν την αγκαλιά», της είπα, κι εκείνη ευθύς μ’απάντησε «Ε, τότε να σου δώσω άλλη μία!». Αλλά αυτή τη δεύτερη φορά, δεν την άντεξα την αγκαλιά, την σταμάτησα πρόωρα και είπα «Άντε, φτάνει, σταμάτα γιατι θ’αρχίσω να κλαίω...»· επειδή, όσο κι αν ήθελα μια ακόμη αγκαλιά, ήξερα ότι τα δάκρυα πλησίασαν επικίνδυνα κοντά στα μάτια και ότι αν ξέφευγε έστω και ένα, τα υπόλοιπα θα ακολουθούσαν δίχως δισταγμό, σαν ορμητικός χείμαρρος... Όλα εκείνα τα δάκρυα που περίμεναν τόσα και τόσα χρόνια για να χυθούν...

Αργότερα το ίδιο βράδυ, όταν είχα ήδη επιστρέψει στο άδειο από άλλες φωνές διαμέρισμα, όσο περνούσε ο χρόνος, ο χώρος άρχισε να φαντάζει ολοένα και πιο μικρός, οι τοίχοι πλησίαζαν επικίνδυνα, συγκλίνοντας προς την καρέκλα όπου καθόμουνα και ένα σωρό σκέψεις τριβέλιζαν μέσα στο μυαλό μου, κυρίως για αυτά που είχαν ήδη βαρύνει την καρδιά μου τον τελευταίο καιρό, αλλά και τη νέα σκέψη αυτής της αγκαλιάς. Γιατί δεν ήθελα να λάβω την δεύτερη αγκαλιά; Αφού την χρειαζόμουνα τόσο πολύ...

Μάλιστα... Ναι... Το θυμήθηκα κι αυτό. Επειδή, έστω κι αν κάποτε εκτιμούσα τρομερά την αγκαλιά και κατ’επέκταση, την αγάπη που μετέδιδε, αναγκάστηκα να μην την χρησιμοποιώ. Πώς αναγκάστηκα; Χα χα χα! Μα φυσικά, με ανάγκασε η “σοφή” και “δίκαια” κοινωνία, η οποία θεωρεί ότι υπάρχουν στιγμές όπου μια αγκαλιά μπορεί να παρεξηγηθεί, και ιδίως μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας.

Φυσικά, υπήρχαν κι άλλοι ουσιαστικοί λόγοι για την εγκατάλειψη της αγκαλιάς εκ μέρους μου, όπως, για παράδειγμα, η μη ανταπόδωση, από την άλλη πλευρά, συναισθημάτων κατά τη διάρκειά της, καθώς και τη μη λήψη μιας αγκαλιάς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο την πρόσφερα εγώ ο ίδιος. Αλλά αυτοί ήταν λόγοι εγωιστικοί και μικροπρεπείς, αλλά εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος...

Κι εκεί που τα σκεφτόμουνα όλα αυτά, άρχισα να πανικοβάλλομαι υπό την πίεση όλων των σκέψεων, καθώς και όλων των συναισθημάτων, τα οποία έκαναν την καρδιά να βαραίνει όλο και περισσότερο όσο έτρεχε ο χρόνος. Και μετά, άρχισα εγώ να τρέχω, ή τουλάχιστον, να περπατάω γρήγορα, πάνω κάτω μέσα σε μια μικρή απόσταση, από το ένα δωμάτιο στο άλλο, από τον ένα τοίχο στον επόμενο, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά...

Έπρεπε να βρω ένα τρόπο να ηρεμήσω, να σκεφτώ καθαρά και να μαζέψω ξανά τα κομμάτια του εαυτού μου, να απομακρύνω τα ίχνη παράνοιας που εισέβαλαν απειλητικά μέσα στο μυαλό μου. Κάθισα λοιπόν στην καρέκλα, μπροστά από τον υπολογιστή, κι έψαξα να βρω ένα βίντεο (στο γνωστό μας youtube), για μια “πράξη” ή “έννοια” (δε γνωρίζω ποιόν άλλο χαρακτηρισμό να δώσω, στην παρούσα φάση) της οποίας την ύπαρξη τη θυμόμουνα από παλιά, αλλά δεν την είχα ψάξει ποτέ. Και το βρήκα το βιντεάκι:

Παρακολουθώντας το 2-3 φορές, ηρέμησα επιτέλους... Και εκείνη τη στιγμή, βρήκα την απάντηση στην αρχική σπαζοκεφαλιά... Μόνο μία είναι αρκετή... Έχει σχέση με την καρδιά και την αγάπη, και φυσικά χρειάζεται συνεχώς... Μα ναι, φυσικά! Μία αγκαλιά!

Μόνο μία αγκαλιά είναι αρκετή για να μεταδώσει αυτή την υπέροχη ζεστασιά, που πηγάζει από την καρδιά και την αγάπη μέσα της· για να μεταφέρει το αίσθημα της ασφάλειας από τον ένα άνθρωπο στον άλλον και να το μοιραστούν· και για να επουλώσει, ή τουλάχιστον, για να αρχίσει τη διαδικασία της επούλωσης των τόσων πληγών που μπορεί να έχει μια καρδιά...

Μόνο μία αγκαλιά είναι αρκετή για να δώσει δύναμη στην καρδιά, ούτως ώστε να μπορέσει να ανοίξει ξανά τα φτερά της· για να ελαφρύνει την καρδιά και να απομακρύνει τον πόνο που την κυρίευσε· και για να δώσει στην καρδιά το κουράγιο να συνεχίσει σ’αυτή τη ζωή, με αγάπη και ελπίδα...

Μόνο μία αγκαλιά είναι αρκετή για να τα πετύχει όλα αυτά, και ένα σωρό άλλα, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα... Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, επιτρέψαμε στην έννοια της αγκαλιάς να χαθεί μέσα στα χρόνια... Ελπίζω μονάχα, τώρα που θυμήθηκα αυτήν την έννοια, να την θύμησα και σε άλλους (σε όποιον έχει την υπομονή δηλαδή και διαβάζει τις όποιες σκέψεις μου εδώ), και να μην χαθεί ποτέ ξανά μέσα στα χρόνια, υπό την πίεση της κοινωνίας ή των οποιονδήποτε καταστάσεων...

Έδωσα μία τέτοια αγκαλιά σήμερα τ’απόγευμα... Ελπίζω να ήταν τόσο ευεργετική, όσο την φαντάζομαι... Κι αν δεν μετέφερε τα όσα ήθελα να μεταφέρει σήμερα, δηλαδή όλη την αγάπη, το αίσθημα της ασφάλειας και της ζεστασιάς, καθώς και τη δύναμη για ν’ανοίξουν τα φτερά της καρδιάς, θα υπάρξουν κι άλλες... Ποτέ ξανά δε θα επιτρέψω να χαθεί η πραγματική έννοια της αγκαλιάς...

Μόνο μία αγκαλιά είναι αρκετή...