Ένας πρίγκηπας έχασε το δρόμο...

Στην εποχή που ζούμε, έχουμε πολλά βοηθήματα, είτε απλά είτε περίπλοκα τεχνολογικά, για να μας βοηθούν να βρίσκουμε το δρόμο μας. Από τα πλέον παλιά, όπως τα ίδια τ’αστέρια, μέχρι και πιο σύγχρονα, πυξίδες, χάρτες - online και μη -, συστήματα GPS και πιθανότατα ένα σωρό άλλα που εγώ ο ίδιος δε γνωρίζω. Πώς γίνεται, λοιπόν, κάποιος να χάσει το δρόμο; Μάλλον απίθανο μου φαίνεται στη σήμερον εποχή. Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

«Καλά,», θα μπορούσε να πει κανείς, «υπάρχουν πρίγκηπες στις μέρες μας;» ή αν δανειστώ μια φράση των Πυξ Λαξ από το τραγούδι “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;”, βάζοντας τους πρίγκηπες στη θέση των χρυσόψαρων, «Υπάρχουν πρίγκηπες εδώ; Απάντησέ μου» (το ακούω αυτή τη στιγμή, γι’αυτό είμαι επηρεασμένος). Και όντως,  αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, απλούστατα διότι αν δεν υπάρχουν πρίγκηπες, τότε κανένας δεν έχασε το δρόμο του, ή τουλάχιστον κανένας πρίγκηπας δεν έχασε το δρόμο του. Την απάντηση ακόμη δεν την έχω όμως, άρα ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.

Η επόμενη λογική ερώτηση θα ήταν «Ποιός θεωρείται πρίγκηπας;». Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση για να δοθεί μια αντικειμενική απάντηση, άρα θα πρέπει να δώσω την δική μου υποκειμενική άποψη για το ποιός θεωρείται πρίγκηπας.

Κατ’εμένα, ένας πρίγκηπας δεν χαρακτηρίζεται ούτε από τη δύναμή του, ούτε από την καλοσύνη του, ούτε από το ρομαντισμό του, ούτε από το κουράγιο του, το θάρρος του, το ανάστημά του, την αυτοθυσία του κι οτιδήποτε άλλο παραπέμπει στην εικόνα ενός πρίγκηπα. Περίεργο δεν ακούγεται; Τότε ποιός θεωρείται πρίγκηπας, εάν καταρρίπτω αυτά τα χαρακτηριστικά που είναι ριζωμένα ίσως στο μυαλό μας ως εικόνα ενός πρίγκηπα;

Για μένα, ένας πρίγκηπας χαρακτηρίζεται μόνο από την καρδιά του – την αγάπη που προσφέρει στον οποιονδήποτε και το πάθος με το οποίο την προσφέρει. Μέσω αυτής της αγάπης και μόνο, πηγάζουν και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του – η καλοσύνη του, ο ρομαντισμός του, η αυτοθυσία του, η ανιδιοτέλεια του, το κουράγιο και το θάρρος του και όλα όσα έχει ο καθένας στο μυαλό του σαν τα χαρακτηριστικά αυτά –, που επιτέλους αρχίζουν και φαίνονται οικεία σαν η εικόνα ενός πρίγκηπα. 

Σ’αυτό το σημείο, πρέπει να αναφέρω ότι υπάρχουν διφορούμενες απόψεις. Κάποιοι πιστεύουν ότι τα χαρακτηριστικά που ανέφερα αφορούν τους ιππότες, ενώ κάποιοι άλλοι οτι αφορούν τους πρίγκηπες. Ποιά η διαφορά; Ειλικρινά, εγώ δε βλέπω τη διαφορά.

Συχνά χαρακτηρίζουμε ιππότη κάποιον ο οποίος φέρεται ιπποτικά σε μια γυναίκα (προφανής χαρακτηρισμός, δεν είναι;), δηλαδή όταν φέρεται με καλοσύνη και σεβασμό προς αυτήν ή όταν ενδίδεται σε πράξεις ρομαντισμού. Αυτό όμως δεν πηγάζει από την καρδιά του και κατ’επέκταση την αγάπη που προσφέρει;

Οι γυναίκες χαρακτηρίζουν συχνά τον αγαπητικό τους ως πρίγκηπα της καρδιάς τους. Αλλά που βασίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός; Με κίνδυνο να φανεί ότι γνωρίζω τι σκέφτονται οι γυναίκες (άβυσσος η ψυχή της γυναίκας, ίσως να ριψοκινδυνεύσω μια ανάλυση σε επόμενη δημοσίευση), θα πω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός βασίζεται στην συμπεριφορά του άντρα απέναντί τους. Καλοσύνη, σεβασμός, ρομαντισμός και άλλα. Αυτό όμως, πάλι, δεν πηγάζει από την καρδιά του και προφανώς την αγάπη;

Πιστεύω ότι διαχωρισμός δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον όχι τόσο σημαντικός ώστε να ασχολείται κανείς με το ποιά λέξη θα χρησιμοποιηθεί. Ιππότης και πρίγκηπας, καλές λέξεις και οι δύο. Προσωπικά προτιμώ το πρίγκηπας, διότι είναι ο χαρακτηρισμός ο οποίος συνδέεται, χωρίς καμμία σκέψη, με την αγάπη και τα συναισθήματα της καρδιάς, το ρομαντισμό και την καλοσύνη.

Επιτέλους βρήκαμε τον ορισμό του πρίγκηπα. Τον δικό μου, έστω, υποκειμενικό ορισμό. Η ερώτηση που έμεινε αναπάντητη προηγουμένως, το αν «Υπάρχουν πρίγκηπες εδώ;», έχει τώρα απλουστευθεί μέσα στο δικό μου μυαλό. Ανάγεται απλώς στην ερώτηση «Υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν τέτοια αγάπη μέσα από την καρδιά τους;», ειδικά στις μέρες που ζούμε, στην κοινωνία μας που έχει καταντήσει ένα κουρέλι σε θέματα εμπιστοσύνης και ανθρώπινων σχέσεων, μιας κοινωνίας – όσο παράδοξο κι αν ακούγεται – κοινωνιοφοβικής (αχ, κι άλλο θέμα για ανάλυση).

Για να μην παρεξηγηθώ, η αγάπη μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές, και σίγουρα υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Ξεκινώντας όμως την αναζήτηση των πριγκήπων, έδωσα τον ορισμό της δικής του αγάπης (τον δικό μου υποκειμενικό ορισμό), εννοώντας την αγάπη που δίνεται στον οποιονδήποτε και με πάθος ανόμοιο άλλου, δίχως λογική και δεύτερες σκέψεις, υποστηριζόμενη από την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, ασχέτως καταστάσεων. Και πάλι, αυτού του είδους η αγάπη σαφώς υπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους (είτε γονική προς τα παιδιά είτε μεταξύ συζύγων είτε ακόμη και από έναν άνθρωπο προς το κατοικίδιό του, όλα είναι πιθανά), πιστεύω όμως ότι δεν δίνεται στον οποιονδήποτε και με τον τρόπο που τη δίνει ένας εξ’ορισμού πρίγκηπας. Εξού και ο διαχωρισμός με το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό.

Και η πολυπόθητη απάντηση στην ουσιαστική ερώτηση; Υπάρχουν εν τέλει πρίγκηπες στις μέρες μας; Πολύ απλά, θέλω να πιστεύω πως ναι, υπάρχουν. «Πώς ξέρεις με σιγουριά ότι υπάρχουν;» και «Αν υπάρχουν, τότε πού στο καλό είναι;». Να δύο εξαίρετες ερώτησεις.

Θα ξεκινήσω με την δεύτερη ερώτηση, που διαθέτει και την πιο απλή εξήγηση. Έχουν χάσει το δρόμο. Ούτε και τα πιο εξειδικευμένα συστήματα GPS δε θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν να βρουν το δρόμο τους, μέσα στην κοινωνία που είμαστε “περήφανοι” να ζούμε έτσι όπως κατάντησε.

Αλήθεια, πως μπορεί κάποιος που βασίζεται στα συναισθήματα της καρδιάς του, την αγάπη κατά κόρον,  να μη χάσει το δρόμο του στην εποχή που ζούμε; Σε μια εποχή όπου η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους έχει αντικατασταθεί από το φόβο και τον αποκλεισμό; Σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις, έχουν κρυφτεί πίσω από τα προσωπεία της τεχνολογίας, όπως το διαδίκτυο (ναι, και το facebook) και τα γραπτά μηνύματα των κινητών τηλεφώνων; Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η δυσπιστία σ’αυτές τις ανθρώπινες σχέσεις; Σε μια εποχή όπου και απλά να μιλήσεις σε κάποιο άγνωστο πρόσωπο με τις πιο καλές προθέσεις, θα παρεξηγηθείς; Σε μια εποχή όπου για το κάθε τι έχουμε αναπτύξει μια φοβία (και κατ’επέκταση, μια καινούρια λέξη για το κάθε τι, που καταλήγει σε –φοβία); Κι ένα σωρό άλλα.

Φυσικά όμως, τα πράγματα ίσως να μην είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζω. Είναι σίγουρο οτι εξαιρέσεις υπάρχουν, και μάλιστα πολλές ακόμη ευτυχώς, μη ξεχνάμε όμως ότι εδώ συζητάμε για τον πρίγκηπα κι όχι για τον οποιονδήποτε, και το γεγονός ότι έχασε το δρόμο λόγω των προαναφερθέντων, που για μένα είναι μια πραγματικότητα κι όχι απλά το χειρότερο σενάριο της κοινωνίας που ζούμε.

«Πώς ξέρεις με σιγουριά ότι υπάρχουν;». Γιατί απλούστατα ίσως να είμαι ένας από αυτούς, όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν περιαυτολόγηση. Ίσως να φταίει η γονική ανατροφή που μου έχει δωθεί και διαμόρφωσε τις αρχές και τις ιδεολογίες μου. Ίσως να φταίνε οι εμπειρίες μου στη ζωή, που με σημάδεψαν από μικρή σχετικά ηλικία και σμίλεψαν τον σημερινό άνθρωπο που είμαι. Ίσως μάλιστα να φταίνε και τα παιχνίδια που έπαιζα στον υπολογιστή παλαιότερα, με κύριο θέμα τον μεσαίωνα και ιππότες, ή άλλους μαγικούς κόσμους όπου τα πάντα ήταν δυνατά και η αγάπη θα μπορούσε να ευδοκιμήσει (για τα παιχνίδια αξίζει μια ανάλυση, διότι δεν είναι ένα τόσο απλό θέμα όσο φαντάζεται κανείς). Ίσως να φταίνε όλα αυτά μαζί κι ένα σωρό άλλα που δε μπορώ να σκεφτώ ή να διατυπώσω, το αποτέλεσμα όμως για μένα ήτανε η κατοχή της εξ’ορισμού αγάπης του πρίγκηπα, και η προσπάθεια της ζωής μου μέχρι τώρα ήτανε η εφαρμογή αυτής της αγάπης, στον οποιονδήποτε και με πάθος, δίχως ενδοιασμούς ή δυσπιστία, δείχνοντας πλήρη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.

Ομολογώ, τώρα είμαι σίγουρος ότι κάποιος θα σκέφτεται ότι περιαυτολογώ. Όμως έχω πει ότι ίσως να είμαι ένας απο αυτούς, με έμφαση στο ίσως. Ίσως θα μπορούσα να χαρακτηρίσω καλύτερα τον εαυτό μου ως εναν απλό χωρικό που θα ήθελε να ονομάζεται πρίγκηπας. Κι αν ήμουν ποτέ πρίγκηπας, τώρα έχω σίγουρα χάσει το δρόμο. Γιατί κανείς δεν είναι τέλειος (ανάλυση άλλη φορά; Θα δούμε) και απο όλους τους λόγους που έδωσα και δεν έδωσα, για τους οποίους ένας πρίγκηπας θα έχανε το δρόμο του, είναι σίγουρο ότι, κατά καιρούς, έχω υποπέσει στους πλείστους.

Αυτό  που ξέρω είναι ότι, αν έφτασα εγώ σε ένα σημείο αρκετά κοντινό σ’αυτήν την κατοχή της αγάπης του πρίγκηπα και στην παραχώρηση της στον οποιονδήποτε άνθρωπο, τότε είναι σίγουρο ότι οι πρίγκηπες υπάρχουν και στη σημερινή εποχή, μόνο που οι πλείστοι ενδεχομένως να έχουν χάσει το δρόμο κι ίσως είναι πλέον μεταμφιεσμένοι σε χωρικούς. Διότι είναι ένας δύσκολος δρόμος, ο δρόμος του πρίγκηπα.

Μπορεί η λέξη πρίγκηπας να παραπέμπει σε μεγαλεία, πλούτη και ευκολοδιάβατους δρόμους, όμως ο υποκειμενικός, ομολογουμένως, ορισμός μου, δεν αφορούσε τίποτα από αυτά παρά μόνο την καρδιά του και την αγάπη που προσφέρεται μέσω αυτής. Στην πραγματικότητα ο δρόμος του πρίγκηπα είναι ένας δρόμος δύσκολος, ανηφορικός, πετρόχτιστος κι όχι ασφαλτοστρωμένος, με τα αγριόχορτα της απόρριψης να ξεπηδάνε μεταξύ των πετρών έχοντας πάνω τους τα αγκάθια του πόνου, και σε κάθε σταυροδρόμι που οδηγά αυτός ο δρόμος, συναντά ο πρίγκηπας την αμφιβολία, έχοντας να διαλέξει το δρόμο της θλίψης απο τη μία, του συμβιβασμού από την άλλη και στη μέση το δρόμο που διάβαινε μέχρι τώρα, ακόμη πιο δύσκολο απ’ότι προηγουμένως. Επειδή απλούστατα μέχρι να φτάσει σ’εκείνο το σταυροδρόμι, τα χρόνια πέρασαν και τα πόδια του (της ψυχής του) δεν είναι πλέον τόσο δυνατά όσο ήτανε όταν πρωτοξεκίνησε την περιπέτειά του.

Κι αν παραστρατήσει κάπου στο ενδιάμεσο και χάσει το δρόμο, πώς να τον σώσει ένα σύστημα GPS; Με δυσκολία, επιμονή και υπομονή μονάχα μπορεί να ξαναβρεθεί σ’αυτό το δρόμο, κι αυτό μονάχα εάν δεν αποφάσισε πλέον να πάρει είτε το δρόμο της θλίψης (μέχρι να την ξεπεράσει και να προχωρήσει στον ένα από τους άλλους δύο δρόμους – του συμβιβασμού και του πρίγκηπα) είτε το δρόμο του συμβιβασμού, από τον οποίο δύσκολα πλέον θα φύγει.

Κι ίσως κάποτε φτάσει στο τέρμα του δρόμου, και βρει την πραγματική ευτυχία που τόσο πολύ έψαχνε, γιατί αυτό έψαχνε. Δεν άρχισε αυτό το ταξίδι λόγω ανιδιοτέλειας. Όλο αυτό το επίπονο ταξίδι περιείχε σίγουρα και εγωισμό, που ίσως να είναι και δικαιολογημένος. Περιείχε τον εγωισμό της επιθυμίας του να λάβει επιτέλους κι αυτός την ίδια αγάπη που πρόσφερε σε όλο αυτό το ταξίδι. Κι ίσως μάλιστα να την βρει από μία πριγκήπισσα, γιατι, πρέπει να είμαι δίκαιος, αυτός ο δρόμος δεν είναι μόνο για πρίγκηπες, είναι και για πριγκήπισσες με την ίδια καρδιά και αγάπη. Ίσως και όχι όμως, στην οποία περίπτωση μπορεί κάλλιστα να κατρακυλήσει πίσω στο προηγούμενο σταυροδρόμι και να ακολουθήσει το δρόμο του συμβιβασμού. Επειδή ο πρίγκηπας δεν είναι τέλειος, κι ούτε άγιος. Είναι ένας απλός άνθρωπος, που απλώς του δώσαμε τον χαρακτηρισμό του πρίγκηπα λόγω της καρδιάς του.

Μήπως εσείς νομίζατε ότι ο πρίγκηπας είναι τέλειος; Όχι, δεν είναι, ούτε κατά διάνοια, ειδικά σ’αυτόν τον κόσμο που ούτε και οι πρίγκηπες δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις απαιτήσεις και τους κανόνες τις κοινωνίας. Σε όλη τη διάρκεια του δρόμου, η απόρριψη και ο πόνος δίνουν απανωτά χτυπήματα στην απροστάτευτη, ανοικτή καρδιά. Το θάρρος αντικαθίσταται από την λιγοψυχία, το κουράγιο από την απελπισία, η τυφλή μέχρι τότε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους δείχνει να θρυμματίζεται, η καλοσύνη θάβεται κάτω από τη δυσπιστία και ο ρομαντισμός τρέχει σαν φοβισμένο παιδάκι στη γωνιά για να κρυφτεί. Κι είναι σε τέτοιες στιγμές που χάνει ο πρίγκηπας το δρόμο.

Και το συμπέρασμα; Πού οδηγάει όλη αυτή η ανάλυση; Οι πρίγκηπες υπάρχουν στις μέρες μας. Κάποιοι κρύβονται ηθελημένα από την κοινωνία υποκύπτοντας στο φόβο της απόρριψης από την ίδια την κοινωνία (μπας και θεωρηθούν πολύ ευαίσθητοι, πολύ ρομαντικοί και σύμφωνα με την κοινωνία, μεγάλοι ιδεαλιστές και υπερβολικά... αγαπητικοί). Κάποιοι άλλοι χάνουν το δρόμο τους, ίσως φτάνοντας σε συμβιβασμό με την ίδια την καρδιά τους για να επιστρέψουν στον άμορφο όχλο της κοινωνίας και να μη ξεχωρίζουν πλέον. Ίσως και κάποιοι λίγοι τυχεροί να καταφέρουν να παραμείνουν πιστοί στο μονοπάτι που έχουν διαλέξει συνειδητά, στο δρόμο του πρίγκηπα. Κι ίσως αυτοί οι λίγοι τυχεροί να είναι πραγματικά ευτυχείς, όταν αυτός ο δρόμος καταλήξει κάπου.

Για την ώρα, μια φράση είναι αρκετή για να φτάσουν όλες αυτές οι σκέψεις σε ένα τελικό συμπέρασμα, δανεισμένη πάλι από ένα τραγούδι, των Ονειράμα. «Δύσκολος καιρός για πρίγκηπες».