Ότι αξίζει...

...πονάει, κι είναι δύσκολο... Πολύ δύσκολο, μπορώ να πω... Ανέφικτο να το αποκτήσεις, μπορώ να πω... Παράλογο να το κυνηγήσεις όταν αυτό τρέχει συνέχεια προς την αντίθετη κατεύθυνση με μεγαλύτερη ταχύτητα, μπορώ να πω...

Αξίζει όμως... Αξίζει, επειδή το νιώθεις μέσα σου ότι αξίζει... Αξίζει, επειδή μονάχα η σκέψη του να αποκτήσεις αυτό το κάτι σε ηρεμά, σε χαροποιά, σου αλλάζει τη διάθεση, σου δίνει δύναμη...

Αλλά ταυτόχρονα, πονάει... Πονάει με την κάθε σκέψη του... Πονάει με την προσπάθεια που κάνεις για να το αποκτήσεις... Πονάει τόσο πολύ που αναρωτιέσαι αν αξίζει στο τέλος... Αλλά αξίζει...!

Κι ότι αξίζει, πονάει, κι είναι δύσκολο... Έτσι λέει η Μάρω Βαμβουνάκη στο βιβλίο της “Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο” κι έτσι το μελοποιήσανε και το τραγουδάνε οι αγαπημένοι Πυξ Λαξ...

Ήθελα να γράψω πολλά απόψε, αλλά όσο ακούω το τραγούδι (το βάζω να παίζει ξανά και ξανά και ξανά...), τόσο χάνω και τη δύναμη μου, το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού και τα λόγια μοιάζουν σαν ασήμαντες και άναρθρες κραυγές από μια ψυχή που πέφτει ολοένα και πιο βαθιά στο κενό... Τι άλλο να πω;

Μια τελευταία κουβέντα μονάχα, παρμένη από τους στίχους του τραγουδιού: «Δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ για σένα...», αλλά το γνωρίζω, ότι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο... Αξίζει... Ας πονάει... Κι ελπίζω...

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...