Ο κόσμος σας κι ο δικός μου...

Αυτός ο κόσμος σας μου πληγώνει τη ψυχή... Γέμισε ηθοποιούς κι υποκριτές, γι’ αυτό κι εγώ φεύγω απ’ τον δικό σας και θα φτιάξω τον δικό μου κόσμο για να ζω μέσα του...

Μια αγάπη, δυο αγάπες, τρεις αγάπες...

… αντέχει κι άλλες μια καρδιά; Αν φτάσεις και πεις ένα πραγματικό «σ’ αγαπώ» – πραγματικό όμως – τότε αυτό σε στοιχειώνει για την υπόλοιπη σου ζωή. Περίεργη επιλογή λέξης, αλλά στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει. Σε στοιχειώνει. Όταν χαρίζεις πραγματικά ένα κομμάτι της καρδιάς σου, πάει, χάθηκε, είναι δοσμένο για πάντα. Μένει για πάντα κατειλημμένο και δεν μπαίνει κανείς άλλος στη θέση του. Και έρχεται και σε στοιχειώνει όταν χάσεις τον ένοικό του από τη ζωή σου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για τον άλφα ή τον βήτα λόγο...

Έτσι πρέπει ούτως ή άλλως, το χαρίζεις αυτό το κομμάτι επειδή θέλεις να το χαρίσεις σε ένα άτομο, αυτό το μονάκριβο και ιδιαίτερο δώρο, που κάποιοι το σπαταλούν και το ξανεμίζουν στον αιθέρα, άλλοι το αγνοούν εντελώς, και ελάχιστοι το διαφυλάσσουν με την πρέπουσα προσοχή, σαν ένα πορσελάνινο (ή γυάλινο, το ίδιο μου κάνει!) αντικείμενο, τόσο εύθραυστο που χρειάζεται ειδική μεταχείριση.

Μάσκες

Μια φίλη, μου είχε πει κάποτε ότι, όταν με πρωτογνώρισε, η πρώτη εντύπωση που της είχα δώσει ήτανε πως ήμουν ένας μαλάκας, έτσι απλά (παρεμπιπτόντως, τώρα που το σκέφτομαι,  σ’ ευχαριστώ βρε φίλτατη, να ‘σαι καλά)…! Ακολούθως φυσικά, γνωριστήκαμε καλύτερα, μοιραστήκαμε προσωπικές σκέψεις και προβληματισμούς ο ένας με τον άλλον, κάναμε παρέα τέλος πάντων, και αναθεώρησε προφανώς, γι’ αυτό άλλωστε μου εκμυστηρεύτηκε αυτήν την πρώτη εντύπωση.

Δεν είχε άδικο όμως, γι’ αυτή την πρώτη εντύπωσή της… Όχι επειδή είμαι όντως μαλάκας (δε ξέρω, μπορεί και να είμαι, ζω με την ελπίδα ότι δεν είμαι πάντως), αλλά επειδή την τότε εποχή είχα κάνει προσπάθεια για να φαίνομαι με αυτόν τον τρόπο, με μια συμπεριφορά σαν να και δεν μ’ ένοιαζε τίποτα και κανένας, κάπως έτσι. Είχα βάλει κι εγώ μια μάσκα δηλαδή, όπως βάζουν όλοι στην τελική…

Μια χρονομηχανή, παρακαλώ...!

Και τι δε θα ‘δινα για μια χρονομηχανή, για να με πάρει πίσω στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου· ναι, για να τις αλλάξω... Στις σημαντικές και κρίσιμες στιγμές, όπου μια λάθος απόφαση – κίνηση – αντίδραση όρισε την μετέπειτα πορεία στη ζωή.

Εγωισμός vs. Αξιοπρέπειας

Δύο λέξεις για τις οποίες συχνά συγχίζουμε την έννοια, νομίζοντας ότι έχουν πανομοιότυπες σημασίες. Εγωισμός και αξιοπρέπεια· αλληλένδετες λέξεις και σημασία. Αλληλένδετες αλλά σίγουρα όχι πανομοιότυπες.

Αλληλένδετες γιατι η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη, είναι απλά αδύνατο – ή έστω, επηρεάζουν η μία την άλλη. Ο εγωισμός, ούτως ή άλλως, βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου, ο καθένας μας τον κουβαλά μέσα του, μεγάλο ή μικρό, κατά περίσταση και μη. Η αξιοπρέπεια πάλι, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν οτι εξαρτάται από τον άνθρωπο· εγώ θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει μέσα σε όλους, σαν αξία, απλά κάποτε ίσως να μένει ανεκμετάλλευτη ή να νικάει ο εγωισμός σε κάποιες περιπτώσεις· ή μήπως υπάρχει κι απλά την επικαλύπτει ο εγωισμός; Μπράβο μου πάντως, κατάφερα και συγχίστηκα μονάχος μου από τώρα...

Το ανίκητο και αδάμαστο θηρίο

Ούτε και οι καλύτεροι θηριοδαμαστές δε θα μπορούσαν να το δαμάσουν, κι άμα ξεφύγει και κυκλοφορήσει ελέυθερο; Ανίκητο, δεν παν να το κυνηγήσουν οι καλύτεροι κυνηγοί του κόσμου; Με κανένα τρόπο δε θα μπορέσουν να το νικήσουν και να το υποτάξουν. Επειδή όταν αφεθεί ελεύθερο, δε φτάνει που είναι και αδάμαστο, τότε πως να το περιορίσει κανείς;

Υπάρχει φυσικά μια υπερδύναμη που μπορεί όχι μόνο να το νικήσει, αλλά και να το δαμάσει, όμως πού είναι αυτή; Ποιά είναι κατ’αρχάς (όχι, δεν είναι οι Η.Π.Α.); Το θηρίο αυτό ποιό είναι κι όλας; (ναι, μ’αρέσει το μυστήριο, γι’αυτό πάντα βάζω αυτό το σύνδεσμο «Διαβάστε περισσότερα» κάτω από τις εισαγωγές μου, που σκοπίμως τις κάνω ασαφείς – Διαβάστε περισσότερα λοιπόν, να δούμε!)

Την μια στιγμή εδώ...

...την άλλη όχι. Τι σου είναι η ζωή βρε παιδάκι μου... Όταν χάνουμε παιδιά γεμάτα ζωή, γεμάτα ενέργεια και πάθος, γεμάτα με θέληση γι’αυτή τη ζωή που μόνο όταν νιώσουμε την απουσία καταλαβαίνουμε την αξία της, τότε τι άλλο μένει να πει κανείς; Τι σου είναι η ζωή...

Κι εμείς τι κάνουμε; Μένουμε πίσω και αναπολούμε τις χαμένες στιγμές, αναλωνόμαστε σε τιποτένιες ανησυχίες, φοβίες και καταστάσεις, κολλημένοι στο παρελθόν αγνοώντας το μέλλον, ακόμη και το παρόν, χάνοντες ευκαιρίες, χάνοντας το ίδιο το νόημα, χάνοντας τη ζωή την ίδια...

Καιρός να ξυπνήσουμε και να ζήσουμε... Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου... Κι όμως, η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι!

Ότι αξίζει...

...πονάει, κι είναι δύσκολο... Πολύ δύσκολο, μπορώ να πω... Ανέφικτο να το αποκτήσεις, μπορώ να πω... Παράλογο να το κυνηγήσεις όταν αυτό τρέχει συνέχεια προς την αντίθετη κατεύθυνση με μεγαλύτερη ταχύτητα, μπορώ να πω...

Μόνο μία είναι αρκετή...

Μόνο μία τι; Και σε τι χρειάζεται και είναι αρκετή; Μόνο μία είναι αρκετή... Μήπως πρόκειται για σπαζοκεφαλιά; Για να το σκεφτούμε καλύτερα... Είναι μία· μόνο μία (όχι, δεν είναι η ονειρεμένη φρουτοπία)· και είναι αρκετή... Μία ώρα; Μία μέρα; Μία βδομάδα; Μπα... Δεν πρόκειται για χρόνο, το νιώθω μέσα μου. Αποκλείεται να αφορά το χρόνο, γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος, τρέχει συνέχεια και δε σταματάει για τον κανέναν, όσο και να τον παρακαλάμε να μας κάνει τη χάρη να σταματήσει για λίγο, μπας κι απολαύσουμε μια στιγμή ανάπαυλας στη ζωή. Κι ούτως ή άλλως, σε τι θα ήταν αρκετή μία ώρα ή μία μέρα ή μία βδομάδα; Κάτι μου διαφεύγει...

Μία τι; Χμμμ... Και θα πρέπει να χρειάζεται κάπου, και μόνο μία είναι αρκετή... Μία κουβέντα; Ή ίσως μία σκέψη; Χμμμ... Νομίζω πως πλησιάζω κάπως, αλλά ακόμα χρειάζονται πολλές σκέψεις για να καταλήξω, άρα... Μία σκέψη δεν είναι αρκετή! Χρειάζεται, βεβαίως, αλλά αρκετή δεν είναι, όσο σημαντική κι αν είναι. Μία ψυχή ίσως; Είναι σίγουρα αρκετή, για τον καθένα μας, και είναι και μόνο μία! Αλλά όχι, δεν είναι η ψυχή, αν και το νιώθω μέσα μου ότι πλησιάζω στην πολυπόθητη απάντηση.

Πανσέληνος

Πανσέληνος απόψε... Ίσως κάποια όνειρα να γίνουν επιτέλους πραγματικότητα απόψε. Άλλωστε, τόσο πολύ περίμεναν κάποιαν πανσέληνο για να πραγματοποιηθούν, καιρός ήταν...

Άλλα ενδεχομένως να χαθούν, όχι ακριβώς μ’αυτήν την έννοια ευτυχώς. Έχοντας χάσει όμως και την τελευταία ελπίδα τους για πραγματοποίηση, παίρνουν την τελική απόφαση να επιβιβαστούν στο φεγγάρι και να αρχίσουν το μεγάλο τους ταξίδι προς τα αστέρια, όπου και θα παραμείνουν, απραγματοποίητα, ανολοκλήρωτα, όχι όμως και ξεχασμένα...

Πώς;

Hans Zimmer & Lisa Gerrard - Sorrow - Gladiator OST

Παίξτε το κομμάτι, και ακούγοντάς το, διαβάστε εξαιρετικά αργά αλλά σταθερά...

Ξεκινώντας... Πώς μετράς την παρουσία...; Πώς μετράς τη χαρά...; Πώς μετράς την ευτυχία...;

Πώς μετράς την αγάπη...; Και τα φτερά που δίνει στην καρδιά...;

Τελειώνοντας... Πώς μετράς την απουσία...; Πώς μετράς τη λύπη...; Πώς μετράς τη θλίψη...;
Πώς μετράς την αδιαφορία...; Και τα κομμάτια μιας σπασμένης καρδιάς...;

Ο μικρός πρίγκηπας

Σήμερα μπήκα σ’ένα βιβλιοπωλείο και ζήτησα να πάρω το βιβλίο “Ο Μικρός Πρίγκηπας”, του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Η κοπέλα, υπάλληλος στο βιβλιοπωλείο, με ρώτησε, «Για μικρούς ή για μεγάλους;». Η αλήθεια είναι ότι μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν το είχα ξανακούσει αυτό το βιβλίο, αλλά η φίλη, η οποία μου το πρότεινε, μου είχε πει πως «όταν το πρωτοδείς θα νομίσεις ότι είναι παιδικό». Στη συνέχεια έμαθα ότι όντως συγκαταλέγεται στα παιδικά βιβλία. Προτρέχω όμως τώρα, ας τα πάρω με τη σειρά που έγιναν.

Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη τη στιγμή, αλλά ένιωσα κάπως άβολα. Ίσως να αντιλήφθηκα το πόσο γελοίο θα φαινόταν σε κάποιο τρίτο πρόσωπο εάν παρακολουθούσε τη συζήτηση από την αρχή. Γιατί γελοίο; Δεν ξέρω πως μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Επειδή μάλλον θα άκουγε τη συζήτηση και δε θα μπορούσε να συνδέσει την εικόνα που ήταν μπροστά του; Πως να συνδέσει κανείς την εικόνα ενός άντρα, με ίσως “τρομακτικό” παρουσιαστικό – διότι εδώ κι ενάμιση μήνα, το πρόσωπο μου είναι απαγορευτική ζώνη για το οποιοδήποτε ξυράφι ή την οποιαδήποτε ξυριστική μηχανή – με τα λόγια «Θέλω να πάρω τον μικρό πρίγκηπα»;

Και οι άντρες κλαίνε...

Σύμφωνα με το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του αξιότιμου κ. Γ. Μπαμπινιώτη,  μία εκ των σημασιών της λέξης “άντρας”, είναι η εξής: Αυτός που εναρμονίζεται με τα κοινωνικά στερεότυπα για την αρσενική συμπεριφορά και στάση ζωής· κυρίως ο γενναίος, ο ειλικρινής, ο ευθύς, ο έντιμος, ο φιλότιμος, ο αποφασιστικός: έρχονται δύσκολες στιγμές και πρέπει να φανείς άντρας· δεν πρέπει να λυγίσεις!

Ποιός στο καλό όρισε αυτά τα στερεότυπα; Α ναι, η κοινωνία. Απολογούμαι, ξεχάστηκα, μόλις τώρα το αντέγραψα από το λεξικό. Αφού το γράφει στη σημασία της λέξης “άντρας” του λεξικού, κάτι θα ξέρει κι αυτός ο Μπαμπινιώτης. Αφού, όταν ήμασταν στο σχολείο στην 3^η λυκείου, μας ανάγκαζαν να το αγοράσουμε αυτό το λεξικό (και το έχω ακόμη, σε άριστη κατάσταση, πολύ ελαφρώς χρησιμοποιημένο, πάρα πολύ ελαφρώς), για να τα πάμε καλά στο μάθημα των Νέων Ελληνικών στις εισαγωγικές εξετάσεις των Ανωτέρων και Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων (σαμπώς και έχει διαφορά πλέον το γεγονός αν σπούδασες σε κάποιο ΑΑΕΙ της Ελλάδας ή της Κύπρου, ή αν σπούδασες στο οποιοδήποτε κολλέγιο της Κύπρου ή του εξωτερικού – μια άλλη φορά το συζητάμε). Άρα μάλλον δίκιο έχει το λεξικό, σωστή θα’ναι η σημασία της λέξης “άντρας” που δίνει.

Ένας πρίγκηπας έχασε το δρόμο...

Στην εποχή που ζούμε, έχουμε πολλά βοηθήματα, είτε απλά είτε περίπλοκα τεχνολογικά, για να μας βοηθούν να βρίσκουμε το δρόμο μας. Από τα πλέον παλιά, όπως τα ίδια τ’αστέρια, μέχρι και πιο σύγχρονα, πυξίδες, χάρτες - online και μη -, συστήματα GPS και πιθανότατα ένα σωρό άλλα που εγώ ο ίδιος δε γνωρίζω. Πώς γίνεται, λοιπόν, κάποιος να χάσει το δρόμο; Μάλλον απίθανο μου φαίνεται στη σήμερον εποχή. Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

«Καλά,», θα μπορούσε να πει κανείς, «υπάρχουν πρίγκηπες στις μέρες μας;» ή αν δανειστώ μια φράση των Πυξ Λαξ από το τραγούδι “Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;”, βάζοντας τους πρίγκηπες στη θέση των χρυσόψαρων, «Υπάρχουν πρίγκηπες εδώ; Απάντησέ μου» (το ακούω αυτή τη στιγμή, γι’αυτό είμαι επηρεασμένος). Και όντως,  αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, απλούστατα διότι αν δεν υπάρχουν πρίγκηπες, τότε κανένας δεν έχασε το δρόμο του, ή τουλάχιστον κανένας πρίγκηπας δεν έχασε το δρόμο του. Την απάντηση ακόμη δεν την έχω όμως, άρα ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.